Dit is het land

Vanmiddag werd op de radio een gedichtje voorgedragen. Een gedichtje van Annie M.G. Schmidt. De titel van dat gedicht is Dit is het land, waar grote mensen wonen en het gaat alsvolgt.

Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.

En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and’re muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.

En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen…
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.

Ik weet niet waarom, maar ik werd geraakt door deze woorden. Misschien wel door wat er het afgelopen jaar allemaal gebeurd is. Stiekem verlang ik de laatste tijd wel eens terug naar mijn zorgeloze kinderjaren. Ik wil verhuizen. Ik wil weg uit het land waar grote mensen wonen…

De tekst is van het gedicht is overigens door Harry Bannink heel mooi op muziek gezet. Beluister dit liedje hieronder.